Savoir-vivre wobec uczniów z niepełnosprawnością na lekcji WF

Spora część instruktorów, trenerów i nauczycieli wychowania fizycznego wśród swoich zawodników i uczniów ma również pewną grupę osób z niepełnosprawnością. Mam ogromne szczęście prowadzić zajęcia ogólnorozwojowe w różnych przedszkolach, szkołach i stowarzyszeniach pracujących na rzecz niepełnosprawnych. Osoby z autyzmem, zespołem Downa czy mutyzmem wybiórczym uczęszczają również na prowadzone przez mój klub treningi karate. Prowadzenie zajęć sportowych dla osób z niepełnosprawnością jest tematem wartym osobnego artykułu. 

Myślę, że zanim przystąpimy do prowadzenia takich zajęć, zanim przyjmiemy do grona swoich podopiecznych osobę z niepełnosprawnością, warto poznać podstawowe zasady savoir-vivre’u, aby uniknąć różnego rodzaju faux pas. 

Pisząc poniższy artykuł, korzystałem z pomocy mojej wieloletniej koleżanki Pauli Nowak. Paula ma MPD – mózgowe porażenie dziecięce i jak nikt inny jest osobą kompetentną, aby wypowiedzieć się w temacie savoir-vivre’u. Paula przez pewien czas ćwiczyła w moim klubie karate, pomagała mi w organizacji zajęć dla studentów fizjoterapii. 

Zanim przejdziemy do omówienia najbardziej interesujących nas zagadnień, warto przypomnieć, czym w zasadzie jest savoir-vivre. Jest to dosłownie znajomość życia (fr. savoir oznacza wiedzieć, vivre – żyć), umiejętność postępowania w życiu i radzenia sobie w różnych życiowych sytuacjach. Powszechnie mówi się, że savoir-vivre to dobre maniery, ogłada towarzyska, znajomość zwyczajów oraz reguł grzeczności funkcjonujących w danej grupie. Zasady savoir-vivre’u nie dotyczą tylko i wyłącznie nakrywania i podawania do stołu, sposobu jedzenia i picia oraz ogólnie zachowania,...