A może gra w pięstówkę?
Atrakcyjna prekursorka siatkówki sprzed ponad stu lat

Boisko: Prostokątne o wymiarach 50 x 20 m, o miękkiej i przy tym równej nawierzchni (trawa, piasek), przedzielone na dwie części taśmą (białą lub czerwoną) zawieszoną na wysokości 2 m. Taśma powinna mieć grubość ½ cm i szerokość około 20 cm. Boisko można skrócić, gdy rywalizować będą osoby młodsze i/lub dziewczęta. Granice boiska wyznaczają linie należące do niego. Trzy metry od środka boiska, po obu stronach sznura, wyznacza się linie „zadawania” (zagrywania) piłki.

Przybory: Piłka „dęta”, czyli nadmuchiwana – miękka w dotyku, o średnicy 22,5 cm i masie 350–550 g, ewentualnie chorągiewki umieszczone w narożnikach boiska (choć Autor podkreśla, że one mogą utrudniać rywalizację).

Liczba uczestników: Parzysta, optymalnie po 5 osób tworzących dwie równoliczne drużyny.

Podział ról w drużynie: Zespołowi lideruje kapitan („matka”), który przypisuje zadania pozostałym zawodnikom.

Sposób zdobywania punktów: Punkt zdobywa się za każde dwukrotne skozłowanie piłki zagranej na pole rywali. Równocześnie traci punkt drużyna, która nie zdołała odbić piłki przed jej drugim spadnięciem na podłoże. Jeśli piłka jest nieprawidłowo „zadana” (zagrana), rywalom wprowadzających ją do gry przyznaje się punkt. Nieprawidłowe „zadanie” piłki to uderzenie jej tak, że nie przeleci nad taśmą lub wypadnie poza boisko albo dotknie taśmy (net). Jeśli jednak rywal dotknie piłki przed jej wypadnięciem poza boisko, to zagrywający zdobywają punkt. Punkty traci się ponadto: po dotknięciu taśmy ręką i dwukrotnym dotknięciu piłki podczas zagrywania jej.

Cel gry: Uzyskanie przez drużynę większej liczby punktów od zgromadzonych przez rywali w określonym czasie (Adamski proponował, by gra trwała trzydzieści minut, ze zmianą połowy boisk po piętnastu minutach). Autor sugerował także ewentualne toczenie gry do zdobycia dwudziestu punktów przez jedną z drużyn.

Ustawienie zawodników przed rozpoczęciem: Kapitan drużyny (matka) rozmieszcza graczy swojej drużyny na własnej połowie boiska. Autor sugeruje, by tuż przy sznurze znajdowali się dwaj gracze, dwaj z tyłu, a jeden pomiędzy nimi wszystkimi. Gracze nie powinni zmieniać ulokowania na boisku, by nie utrudniać sobie uczestniczenia w rywalizacji (nie ma rotacji zawodników nawet po zdobyciu punktu).

Przebieg: Drużynę rozpoczynającą wyłania losowanie. Kapitan zespołu rozpoczynającego rywalizację („matka”) ustawia się za linią wyznaczającą miejsce zagrywki (czyli ponad trzy metry od połowy boiska) i podbija piłkę ramieniem lub pięścią, kierując ją ponad taśmą na stronę przeciwników („zadając piłkę” – zagrywając ją). Rywale z kolei starają się odbić piłkę ramieni...