Gibkość w szkoleniu sportowym dzieci i młodzieży

Gibkość jest jedną z bardzo ważnych składowych motoryczności człowieka. Definiuje się ją, jako zdolność do wykonywania ruchów z dużą amplitudą i odnosi się ją do całego aparatu ruchu. Optymalny poziom gibkości zależy od specyfiki dyscypliny, czy konkurencji sportowej. Zakres ruchów w poszczególnych stawach powinien nieco przekraczać amplitudę ruchów stosowanych w walce sportowej (m.in Ważny 1969, Żarek 1984, Bora 2007). 

Kształtowanie gibkościowych zdolności motorycznych, podobnie jak w przypadku innych składowych motoryki człowieka, przebiega zmiennie w ontogenezie. Najlepsze warunki do rozwoju gibkości występują: u dziewcząt w wieku 4–7 oraz 9–12 lat, a u chłopców 6–9 oraz 11–14 lat. Podane przedziały wiekowe są tylko wskazaniami, w jakim wieku najlepiej kształtować tę zdolność motoryczną. Jest to szczególnie ważne w przypadku, gdy gibkość dominuje w jakieś dyscyplinie, czy konkurencji sportowej. Ma to miejsce w niektórych tzw. sportach wczesnych (np. gimnastyka, akrobatyka, łyżwiarstwo figurowe). W pozostałych okresach rozwoju sportowego, kształtowanie gibkości jest równie ważne. Uwaga ta nie dotyczy tylko sportów, w których istotnie wpływa ona na rezultat. W wielu dyscyplinach, czy konkurencjach sportowych, odpowiedni jej poziom może zapobiegać kontuzjom. O tym należy również pamiętać.
 

Na rycinie 1 zaprezentowano czynniki, które w znacznym stopniu warunkują kształtowanie gibkości:

• budowa anatomiczna – jest jednym z głównych determinantów obszerności ruchów w obrębie poszczególnych stawów. Jej poziom, w wielu przypadkach, utrudnia lub uniemożliwia wykonywanie ćwiczeń z właściwą amplitudą;
• warunki atmosferyczne – zimno (chłód, deszcz) w znacznym stopniu ogranicza kształtowanie tej zdolności motorycznej. W takich warunkach należy bardzo rozsądnie aplikować ćwiczenia g...