Grywalizacja na lekcjach wychowania fizycznego

Społeczeństwo jest coraz bardziej roszczeniowe. Wiele osób żąda od państwa lub innych organów władzy różnych przywilejów. Wstępując na drogę strajków, protestów, manifestacji, ludzie starają się wywalczyć, dla siebie i osób znajdujących się w podobnej sytuacji, korzyści. Niektóre z postulatów są słuszne, inne – nieco mniej właściwe.

Roszczeniowe podejście społeczeństwa wynika poniekąd z coraz wyższego poziomu wiedzy obywateli. Dobrze, gdy wiedza wypływa ze znajomości prawa i potwierdzonych empirycznie źródeł. Gorzej, gdy argumentacja poparta jest niepewnymi źródłami, których wiarygodność jest wątpliwa, i w których jedynie szczątkowe informacje są zgodne z prawdą

Uczniowie deklarują, że chętnie wzięliby udział w lekcjach z elementami tańca, siłowni, free run, wspinaczki, łyżwiarstwa, biegów na orientację i innych dyscyplin uznanych za innowacyjne formy aktywności.

Skupienie uwagi na tym, „co mi się należy”, niesie pewne ryzyko dla edukacji. Młodzi ludzie – uczniowie – widząc w mediach, że roszczeniowe podejście przynosi efekty, starają się przenieść je na szkolny grunt. Podejmują próby stawiania nauczycielom warunków. Wchodzą z edukatorami w pewien rodzaj gry, podczas której starają się sprawdzić granice, do jakich mogą się posunąć. Tym, co jest szczególnie frustrujące dla pedagogów, jest to, że w swoich działaniach i argumentacji skupiają się wyłącznie na własnych prawach. Żądając ich respektowania, zapominają o spoczywających na nich obowiązkach. 

Ponadto uczniowie często wspominają, że konkretne przedmioty są nudne. Treści prezentowane podczas poszczególnych lekcji ich nie interesują, a metody przekazywania wiedzy, stosowane przez nauczycieli, zachęcają raczej do snu niż do aktywnego udziału w zajęciach. Takie podejście młodzieży odnosi się także do lekcji wychowania fizycznego. 

Próbując przenieść powyższe rozważania...