Trening skoczności młodych zawodników

 

Na rycinie 1 zaprezentowano czynniki, które w znacznym stopniu warunkują trening skoczności:

• wiek – należy stosować odpowiedni dobór metod, form i środków treningowych w zależności od rozwoju biologicznego zawodnika. Nie można kopiować treningu dorosłych i aplikować go do szkolenia dzieci i młodzieży;
• ilość powtórzeń – musi być dostosowana do możliwości i umiejętności technicznych ćwiczących. Nie można stosować większej liczby powtórzeń niż aktualne możliwości zawodnika, gdyż zaburzy to technikę ruchu;
• ilość serii – musi być dostosowana do celów szkoleniowych oraz okresów szkolenia sportowego. Nie można stosować takiej samej ilość serii bez uwzględnienia np. okresu treningowego;
• poziom sportowy – określa miejsce skoczności w przygotowaniu motorycznym zawodnika. Nie można kopiować treningu mistrzowskiego i aplikować go do szkolenia dzieci i młodzieży;
• przerwa wypoczynkowa – musi być zachowana odpowiednia długość odpoczynku pomiędzy seriami ćwiczeń. Nie można skracać przerwy wypoczynkowej lub jej pomijać.

Poniżej przedstawiono bardziej zaawansowane ćwiczenia skocznościowe. Mogą być one wykorzystane w szkoleniu młodych sportowców. 

Wieloskoki płaskie

Są najczęściej stosowanym środkiem kształtowania skoczności w szkoleniu niemal wszystkich dyscyplin sportu. Wielką ich zaletą jest naturalne opanowanie strukturalnej techniki odbicia w powiązaniu z koordynacją czasowo-przestrzenną. Jest to podstawa do rozwijania form specjalnych, tak bardzo różniących się w walce sportowej [Starzyński, Sozański, 1995]. 

Wyróżniamy następujące ich rodzaje:

1. Wieloskok z nogi na nogę (np. LN-PN) – aktywne odbicia z jednej nogi, z lądowaniem na nogę przeciwną, z prawidłową, wspomagającą pracą ramion. Praca ta, szczególnie u początkujących, powinna być naprzemianstronna. W późniejszym okresie szkolenia, po poprawnym opanowaniu techniki odbicia, można wprowadzić obustronną, wspomagającą kończyn górnych. Należy pamiętać, iż powinna być ona dostosowana do indywidualnych możliwości ćwiczącego. 

2. Wieloskok jednonóż (np. LN) – cykliczne, aktywne odbicia na jednej nodze z przenoszeniem podudzia i stopy nogi odbijającej w tył (w kierunku pośladka), a następnie w przód, ze wspomagającą, prawidową pracą ramion.

  

3. Wielorytm (np. dwurytm LNLN-PNPN) – cykliczne, dwukrotne odbicia na jednej nodze, z zachowaniem opisanej wyżej struktury ruchu. Po dwukrotnym odbiciu jedną nogą, następuje zmiana nogi odbijającej. Praca wspomagająca kończyn górnych.

  

4. Wieloskok obunóż (tzw. żabki) – cykliczne odbicia obunóż z pozycji ćwierćprzysiadu lub półprzysiadu z obustronną, wspomagającą pracą ramion. Należy pamiętać, aby wyeliminować lądowanie do pełnego przysiadu, ze względu na duże przeciążenia stawów kolanowych oraz kręgosłupa.

 

 

Wieloskoki przez przeszkody 

Ćwiczenia te strukturą ruchu są bardzo zbliżone do opisanej powyżej grupy (wieloskoki płaskie). W fazie lotu następuje pokonanie przeszkody. Przeszkodami mogą być kartony, pudła, listwy, gałęzie, szarfy itp. Dobór przeszkód (m.in. wielkość, wysokość, rozstaw) powinien być uzależniony od możliwości ćwiczących oraz celów zajęć treningowych. Należy zaznaczyć, że nieodpowiednie przeszkody mogą utrudnić albo uniemożliwić poprawne wykonanie 
ćwiczeń z tej grupy.

Należy podkreślić, że często do tego typu ćwiczeń używane są piłki lekarskie (głównie ze względu na dostępność sprzętu). Niestety, w przypadku zróżnicowanej – pod względem sprawności fizycznej oraz budowy somatycznej – grupy ćwiczącej, stanowią one niebezpieczeństwo dla uczestników zajęć. Często na skutek dotknięcia sprzętu, piłki lekarskie zmieniają swoje położenie, co powoduje niekontrolowaną zmianę rozstawu przeszkód, a tym samym staje się niebezpieczne dla kolejnych osób wykonujących dane ćwiczenie.

Poniżej zaprezentowano przykładowe ćwiczenia z grupy „wieloskoki przez przeszkody”:

• wieloskok LN-PN,
• wieloskok jednonóż.
...