Uaktywnianie dziecka z cukrzycą w procesie wychowania fizycznego
dostosowanie form i metod aktywności do możliwości zdrowotnych chorego ucznia

Dzieci te budzą pewne obawy wśród kolegów czy koleżanek, a nawet samych nauczycieli. Tymczasem odpowiednia wiedza na temat przebiegu choroby oraz sposobów rozpoznawania niepokojących jej objawów (oraz udzielenia pomocy) powinna uświadomić najbliższemu otoczeniu niewielki stopień zagrożenia przy prawidłowo przebiegającym leczeniu. Uczęszczające do szkoły dzieci chore (bez zwolnień całorocznych z wychowania fizycznego) powinny mieć możliwość pełnej realizacji programu nauczania, również w zakresie wychowania fizycznego. Dlatego nauczyciel przedmiotu (wf) musi posiadać podstawową wiedzę z zakresu schorzenia wychowanka, dzięki której w świadomy i bezpieczny sposób będzie mógł zaplanować i poprowadzić zajęcia dla całej, nawet zróżnicowanej zdrowotnie grupy uczniów. Obok wiedzy niezbędny jest też kontakt z rodzicami takiego dziecka, którzy dysponują szczegółową wiedzą na temat jego objawów chorobowych pojawiających się w różnych sytuacjach, również podczas zwiększonej aktywności ruchowej. Współpraca osób dorosłych (także dyrektora i pielęgniarki szkolnej) pozwoli zapobiec niespodziewanym czy nawet niebezpiecznym następstwom chorobowym.

Do chorób przewlekłych, występujących coraz częściej wśród dzieci i młodzieży szkolnej, należy cukrzyca, której leczenie powinno obejmować nie tylko stosowanie określonej farmakologii (m.in. dawek insuliny), ale przede wszystkim regularną aktywność fizyczną i odpowiednio zbilansowaną dietę. To czynniki, które wspomagają leczenie oraz przeciwdziałają powstawaniu niebezpiecznych powikłań, m.in. chorób układu krążenia czy serca. W zapobieganiu cukrzycy bardzo dużą rolę odgrywa regularna kontrola masy ciała, a bardziej unikanie przybierania na wadze, prowadzące do otyłości. W ostatnich latach zaobserwowano, że zapadalność na cukrzycę wzrasta w populacjach, w których podwyższa się standard życia oraz w krajach rozwiniętych, gdzie wzrasta liczba ludzi z nadwagą i otyłych. Jednak w większości przypadków o zachorowalności na cukrzycę w wieku dziecięcym i młodzieżowym decyduje czynnik dziedziczności, odgrywający większą rolę niż czynnik środowiskowy (żywieniowy) i stylu życia. Wysiłek fizyczny (aktywność) w połączeniu z dietą (dostosowaną do potrzeb) przeciwdziała powstawaniu nadwagi i zapobiega cukrzycy lub przynajmniej łagodzi jej przebieg.

Cukrzyca a wysiłek fizyczny

„Aktywność fizyczna jest wielkim sprzymierzeńcem dziecka z cukrzycą” [2]. Niesie ze sobą radość życia, poprawia sprawność ogólną i korzystnie wpływa na wyrównanie przemian ustrojowych, dzięki którym można łatwiej kontrolować cukrzycę i odpowiednio ją regulować. Dziecko z cukrzycą powinno korzystać z różnych form aktywności, ale też może uprawiać wybraną przez siebie dyscyplinę sportu. Codzienny plan zajęć powinien zawierać odpowiednią dla wieku, możliwości fizycznych oraz zdrowotnych dawkę ruchu. 

Wysiłek fizyczny wywołuje u dziecka-cukrzyka podobne reakcje jak u zdrowego, a mianowicie aktywne mięśnie podczas pracy korzystają z glukozy i wolnych kwasów tłuszczowych, które...