Kłopotliwa terminologia w sporcie i wychowaniu fizycznym

Skonstruowanie spójnej i logicznej terminologii w wychowaniu fizycznym i sporcie oraz w naukach pokrewnych ułatwia prowadzenie procesu nauczania oraz szkolenia, czyni go zrozumiałym dla wszystkich „użytkowników” i „odbiorców”: uczniów, zawodników, amatorów aktywności, nauczycieli, instruktorów czy trenerów. We wspólnym funkcjonowaniu dziedzin z zakresu aktywności fizycznej i sportu niezwykle ważny jest przepływ poprawnie formułowanych nazw, zwrotów lub pojęć między ich uczestnikami. 

Specjalistyczna terminologia nauk o kulturze fizycznej wymaga przestrzegania określonych reguł językowych. Wszelkie odstępstwa od tych ustaleń, wprowadzanie określeń z mowy potocznej, zapożyczeń z języków obcych czy nawet gwary środowiskowej nie powinny mieć miejsca, gdyż wprowadzają chaos pojęciowy i zaburzają współpracę w obrębie spokrewnionych sobie dziedzin. Proces słowotwórczy dotyczyć może jedynie pojęć dotychczas nieznanych, nieistniejących. Nowe formy ruchu i kreowane wraz z nimi ćwiczenia przyczyniają się do powstawania wielu dotąd nieznanych terminów. Krótko brzmiące nazwy prostych ćwiczeń ułatwiają specjalistom posługiwanie się nimi w różnych sytuacjach. Dodatkowo mają wszechstronne zastosowanie w nawet odmiennych ruchowo rodzajach aktywności.

W każdej dyscyplinie sportu obowiązuje specjalistyczna terminologia obejmująca m.in. technikę, metodykę nauczania oraz przepisy. Pierwszy etap jej przyswajania w wersji ogólnej ma miejsce już w szkole podstawowej podczas lekcji wychowania fizycznego. Osoby odpowiedzialne za zrozumiały i prawidłowy przekaz są kierunkowo wykształcone, a dzięki temu przygotowane do posługiwania się właściwą sportową nomenklaturą. Należą do nich przede wszystkim nauczyciele wychowania fizycznego, trenerzy i instruktorzy, ale też dziennikarze, komentatorzy sportowi czy organizatorzy imprez rekreacyjno–sportowych. Od nich należy wymagać profesjonalizmu w wykonywaniu czynności (również stosowania popra...