Zabawowe formy przeciwdziałania wadom postawy ciała
Porozmawiajmy o muzyce – opowieści ruchowe ułatwiające korygowanie płaskostopia

Uczniowie uczestniczący w opisanych zabawach będą mieli okazję do wcielenia się w perkusistów, użyją marakasów i kastanietów. Ich stopy będą ilustrowały tańczących twista oraz wydawały szelesty dzięki użyciu nietypowych przyborów. Cykl ćwiczeń zwieńczą przygotowania do koncertu oraz popis dyrygenta.
Do przeprowadzenia zaproponowanych ćwiczeń korekcyjnych niezbędne będą: pudełka tekturowe, plastikowe talerze, plastikowe butelki oraz ich nakrętki, kamyki lub nasiona, gazety, ławeczki gimnastyczne, a także urządzenie do emitowania plików muzycznych.

„Perkusista”

Cele:

• w sferze umiejętności ruchowych: aktywizowanie stóp w ruchach precyzyjnych;
• w sferze zdolności motorycznych: zwiększanie siły mięśni: zginaczy palucha krótkiego i długiego, zginacza palca małego, międzykostnych podeszwowych i grzbietowych, czworobocznego podeszwy, piszczelowych przedniego i tylnego, strzałkowego długiego; rozwijanie zdolności różnicowania ruchów; kształtowanie poczucia rytmu; doskonalenie zdolności dostosowywania się do wyzwań stawianych przez przybór;
• dydaktyczne: zobrazowanie ćwiczącym zmiennego zaangażowania poszczególnych mięśni stóp w różnorodne ruchy;
• wychowawcze: wprowadzenie do zajęć atmosfery beztroskiej zabawy skutkującej pozytywnym nastawieniem ich uczestników do wykonywania ćwiczeń korekcyjnych.

Fabuła/narracja: perkusista to muzyk, który gra na różnorodnych instrumentach. Mogą to być na przykład: bębny, kotły i talerze. Używa się tak wielu instrumentów, ponieważ każdy z nich wydaje nieco inny odgłos od pozostałych. Wyobraźcie sobie, że jesteście perkusistami! Wypróbujcie każdy z instrumentów, które ułożyłem przed wami! Sprawdźcie, jakie dźwięki one wydają! Postarajcie się, by każdy zabrzmiał inaczej od pozostałych!
Pozycja wyjściowa: siad ugięty, palce stóp wyprostowane.
Przebieg: uczestnicy zabawy siadają w okręgu. W jego wnętrzu znajdują się niewielkie zamknięte pudełka tekturowe (wyobrażające bębny), otwarte kartony skierowane dnami do góry (przedstawiają kotły) oraz plastikowe talerze. Każdy z ćwiczących, przeciwstawiając sobie paluch i palec mały, stara się lekko uderzać przodostopiem w kolejne przybory. Można je dotykać także całą podeszwą stopy. W ten sposób powstają zróżnicowane odgłosy.
Pozycja końcowa: siad ugięty, zgięte palce stóp dotykają przyborów.
Pogadanka końcowa: znakomicie nadawalibyście się na perkusistów. Potrafiliście wydobywać z instrumentów naprawdę zaskakujące odgłosy. Co było trudniejsze: delikatne uderzanie palcami czy bębnienie całą stopą? Dlaczego? Które z waszych mięśni pracowały najbardziej w trakcie grania na instrumentach perkusyjnych? Pokażcie je!
Przyrządy/przybory: tekturowe pudełka różnej wielkości, plastikowe talerze.

„Marakasy”

Cele:

• w sferze umiejętności ruchowych: maksymalizowanie ruchomości przodostopia;
• w sferze zdolności motorycznych: zwiększanie siły mięśni zginaczy palucha krótkiego i długiego, przywodziciela palucha, zginaczy palców krótkiego i długiego, przeciwstawiacza i zginacza palca małego, międzykostnych podeszwowych i grzbietowych, strzałkowego długiego; rozwijanie orientacji przestrzennej; doskonalenie zdolności dostosowywania stopy do wymogów stawianych przez przybór; kształtowanie poczucia rytmu;
• dydaktyczne: unaocznienie wychowankom wysokiej sprawności ich stóp;
• wychowawcze: wdrażanie uczniów do konsekwentnego dążenia do celu.

Fabuła/narracja: marakas to niewielki instrument muzyczny. Potrząsając nim lekko na boki, można usłyszeć jego cichutkie odgłosy. Przed wami znajdują się marakasy (nauczyciel wskazuje zakręcone plastikowe butelki, we wnętrzu których umieszczone są niewielkie kamyki lub nasiona). Schwyćcie je mocno stopami! Sprawdźcie, jakie dźwięki powstaną, gdy będziecie poruszali nimi na boki!
Pozycja wyjściowa: dowolna niska.
Przebieg: ćwiczący otrzymują plastikowe butelki wypełnione niewielkimi przyborami. Wyobrażają one marakasy. Zawartość każdej butelki powinna być przy tym nieco inna niż pozostałych, dzięki czemu rzeczywiście będą one wydawały niepowtarzalne odgłosy. Zadaniem uczniów jest wprawienie marakasów w ruch stopami i wydobycie z nich jak najbardziej zróżnicowanych dźwięków.
Pozycja końcowa: dowolna niska, stopy chwytają przybory.
Pogadanka końcowa: jak zaskakujący koncert daliście! Każdy marakas wydawał z siebie inny odgłos. Zamieńcie się teraz instrumentami. Sprawdźcie co usłyszycie, poruszając następnym marakasem na boki. Oceńcie, czy uzyskane dźwięki bardzo będą różniły się od tych, które rozlegały się przed chwilą.
Przyrządy/przybory: wiele plastikowych butelek wypełnionych kamykami lub nasionami, każda z nich powinna mieć zawartość nieco różniącą się od pozostałych.

„Kas