Zabawowe formy przeciwdziałania wadom postawy ciała
Porozmawiajmy o muzyce – opowieści ruchowe ułatwiające korygowanie płaskostopia

Uczniowie uczestniczący w opisanych zabawach będą mieli okazję do wcielenia się w perkusistów, użyją marakasów i kastanietów. Ich stopy będą ilustrowały tańczących twista oraz wydawały szelesty dzięki użyciu nietypowych przyborów. Cykl ćwiczeń zwieńczą przygotowania do koncertu oraz popis dyrygenta.
Do przeprowadzenia zaproponowanych ćwiczeń korekcyjnych niezbędne będą: pudełka tekturowe, plastikowe talerze, plastikowe butelki oraz ich nakrętki, kamyki lub nasiona, gazety, ławeczki gimnastyczne, a także urządzenie do emitowania plików muzycznych.

„Perkusista”

Cele:

• w sferze umiejętności ruchowych: aktywizowanie stóp w ruchach precyzyjnych;
• w sferze zdolności motorycznych: zwiększanie siły mięśni: zginaczy palucha krótkiego i długiego, zginacza palca małego, międzykostnych podeszwowych i grzbietowych, czworobocznego podeszwy, piszczelowych przedniego i tylnego, strzałkowego długiego; rozwijanie zdolności różnicowania ruchów; kształtowanie poczucia rytmu; doskonalenie zdolności dostosowywania się do wyzwań stawianych przez przybór;
• dydaktyczne: zobrazowanie ćwiczącym zmiennego zaangażowania poszczególnych mięśni stóp w różnorodne ruchy;
• wychowawcze: wprowadzenie do zajęć atmosfery beztroskiej zabawy skutkującej pozytywnym nastawieniem ich uczestników do wykonywania ćwiczeń korekcyjnych.

Fabuła/narracja: perkusista to muzyk, który gra na różnorodnych instrumentach. Mogą to być na przykład: bębny, kotły i talerze. Używa się tak wielu instrumentów, ponieważ każdy z nich wydaje nieco inny odgłos od pozostałych. Wyobraźcie sobie, że jesteście perkusistami! Wypróbujcie każdy z instrumentów, które ułożyłem przed wami! Sprawdźcie, jakie dźwięki one wydają! Postarajcie się, by każdy zabrzmiał inaczej od pozostałych!
Pozycja wyjściowa: siad ugięty, palce stóp wyprostowane.
Przebieg: uczestnicy zabawy siadają w okręgu. W jego wnętrzu znajdują się niewielkie zamknięte pudełka tekturowe (wyobrażające bębny), otwarte kartony skierowane dnami do góry (przedstawiają kotły) oraz plastikowe talerze. Każdy z ćwiczących, przeciwstawiając sobie paluch i palec mały, stara się lekko uderzać przodostopiem w kolejne przybory. Można je dotykać także całą podeszwą stopy. W ten sposób powstają zróżnicowane odgłosy.
Pozycja końcowa: siad ugięty, zgięte palce stóp dotykają przyborów.
Pogadanka końcowa: znakomicie nadawalibyście się na perkusistów. Potrafiliście wydobywać z instrumentów naprawdę zaskakujące odgłosy. Co było trudniejsze: delikatne uderzanie palcami czy bębnienie całą stopą? Dlaczego? Które z waszych mięśni pracowały najbardziej w trakcie grania na instrumentach perkusyjnych? Pokażcie je!
Przyrządy/przybory: tekturowe pudełka różnej wielkości, plastikowe talerze.

„Marakasy”

Cele:

• w sferze umiejętności ruchowych: maksymalizowanie ruchomości przodostopia;
• w sferze zdolności motorycznych: zwiększanie siły mięśni zginaczy palucha krótkiego i długiego, przywodziciela palucha, zginaczy palców krótkiego i długiego, przeciwstawiacza i zginacza palca małego, międzykostnych podeszwowych i grzbietowych, strzałkowego długiego; rozwijanie orientacji przestrzennej; doskonalenie zdolności dostosowywania stopy do wymogów stawianych przez przybór; kształtowanie poczucia rytmu;
• dydaktyczne: unaocznienie wychowankom wysokiej sprawności ich stóp;
• wychowawcze: wdrażanie uczniów do konsekwentnego dążenia do celu.

Fabuła/narracja: marakas to niewielki instrument muzyczny. Potrząsając nim lekko na boki, można usłyszeć jego cichutkie odgłosy. Przed wami znajdują się marakasy (nauczyciel wskazuje zakręcone plastikowe butelki, we wnętrzu których umieszczone są niewielkie kamyki lub nasiona). Schwyćcie je mocno stopami! Sprawdźcie, jakie dźwięki powstaną, gdy będziecie poruszali nimi na boki!
Pozycja wyjściowa: dowolna niska.
Przebieg: ćwiczący otrzymują plastikowe butelki wypełnione niewielkimi przyborami. Wyobrażają one marakasy. Zawartość każdej butelki powinna być przy tym nieco inna niż pozostałych, dzięki czemu rzeczywiście będą one wydawały niepowtarzalne odgłosy. Zadaniem uczniów jest wprawienie marakasów w ruch stopami i wydobycie z nich jak najbardziej zróżnicowanych dźwięków.
Pozycja końcowa: dowolna niska, stopy chwytają przybory.
Pogadanka końcowa: jak zaskakujący koncert daliście! Każdy marakas wydawał z siebie inny odgłos. Zamieńcie się teraz instrumentami. Sprawdźcie co usłyszycie, poruszając następnym marakasem na boki. Oceńcie, czy uzyskane dźwięki bardzo będą różniły się od tych, które rozlegały się przed chwilą.
Przyrządy/przybory: wiele plastikowych butelek wypełnionych kamykami lub nasionami, każda z nich powinna mieć zawartość nieco różniącą się od pozostałych.

„Kastaniety”

Cele:

• w sferze umiejętności ruchowych: ugruntowywanie umiejętności wykonywania ruchów precyzyjnych kończynami dolnymi;
• w sferze zdolności motorycznych: zwiększanie siły mięśni – zginacza palucha długiego, prostownika palucha długiego, zginacza palców długiego, piszczelowych przedniego i tylnego, trójgłowego łydki, podeszwowego; doskonalenie poczucia rytmu; rozwijanie orientacji przestrzennej; kształtowanie zdolności reagowania na sygnały akustyczne;
• dydaktyczne: unaocznienie uczniom lokalizacji mięśni umożliwiających precyzyjne poruszanie stopami;
• wychowawcze: inspirowanie uczestników zajęć do mierzenia się z wyzwaniami (przedłużającym się czasem ćwiczenia).

Fabuła/narracja: w dalekiej Hiszpanii używa się niespotykanych w innych krajach instrumentów. To kastaniety. Zbudowane są one z dwóch uderzających o siebie drewnianych klapek (to optymalny moment na zaprezentowanie uczniom zdjęcia lub rysunku kastanietów). Wasze nogi przypominają je z wyglądu. Postarajcie się wygrywać nimi rytm przez cały czas trwania piosenki! Zaczynamy!
Pozycja wyjściowa: siad na ławeczce gimnastycznej, dowolne ułożenie stóp.
Przebieg: nauczyciel włącza urządzenie emitujące wybrany utwór muzyczny. Uczestnicy zajęć rytmicznie klaszczą stopami, łącząc ich podeszwy. Wyobraża to wybijanie rytmu słyszanej piosenki z użyciem kastanietów. Wychowawca motywuje ćwiczących do wykonywania zadania aż do końca utworu muzycznego.
Pozycja końcowa: siad na ławeczce gimnastycznej, stopy złączone podeszwami.
Pogadanka końcowa: jak rytmicznie graliście! Od razu dało się zauważyć, że znakomicie potraficie posługiwać się swoimi kastanietami. Czy ich używanie okazało się męczące? Które mięśnie musiały przy tym najbardziej pracować? Pokażcie je!
Przyrządy/przybory: ławeczki gimnastyczne, zdjęcia lub rysunki kastanietów, urządzenie do emitowania plików muzycznych.

„Tańczymy twista”

Cele:

• w sferze umiejętności ruchowych: uplastycznianie umiejętności wykonywania zróżnicowanych ruchów przodostopiem;
• w sferze zdolności motorycznych: zwiększanie siły mięśni zginacza palucha długiego, przywodziciela palucha, zginacza palców długiego, piszczelowych przedniego i tylnego, trójgłowego łydki, podeszwowego; kształtowanie zdolności dostosowywania mięśni stóp do zmieniających się okoliczności oraz orientacji przestrzennej; rozwijanie poczucia rytmu oraz zdolności różnicowania ruchów; doskonalenie zdolności reagowania na sygnały akustyczne;
• dydaktyczne: ukazanie wychowankom bogactwa ruchów możliwych do wykonywania stopami;
• wychowawcze: inspirowanie uczestników zajęć do wykonywania ćwiczeń także w domu.

Fabuła/narracja: ludzie tańczą na wiele sposobów. Jednym z tańców jest twist (to optymalny moment do zaprezentowania uczestnikom zajęć zdjęć lub krótkich filmów przedstawiających poruszających się w rytmie twista). Jak widzicie, podczas niego nie wolno odrywać żadnej ze stóp od podłogi. Czy potrafilibyście zatańczyć twista? Przekonajmy się!
Pozycja wyjściowa: siad ugięty.
Przebieg: uczestnicy ustawiają stopy na piętach. Wielokrotne zginając i prostując przodostopie, starają...