Gry zespołowe to jedne z najczęściej wykorzystywanych narzędzi w wychowaniu fizycznym dzieci i młodzieży. Nie jest to nic dziwnego, gdyż gry zespołowe są współcześnie najbardziej popularnymi dyscyplinami sportowymi na świecie. Swoją popularność zarówno wśród dzieci i młodzieży, jak i dorosłego społeczeństwa, zawdzięczają dynamice i zmienności działań podczas gry, częstym zmianom sytuacji oraz zaskakującym rozwiązaniom i zakończeniom akcji. Sukcesy sportowe osiągane przez graczy powodują, że rośnie zainteresowanie nimi oraz stymulowany jest ich rozwój.
Kategoria: Artykuł
Badanie zorganizowane przez redakcję magazynu „Małe Charaktery” ze wsparciem naukowców z Wydziału Psychologii i Kognitywistyki Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu dowiodło, że stan psychiczny i emocjonalny dzieci w okresie pandemii uległ pogorszeniu – przyznało tak 87% psychologów i pedagogów. Dzięki współpracy z zespołem ekspertów pod kierownictwem dr Karoliny Appelt, redaktor merytorycznej „Małych Charakterów”, powstał raport, który szczegółowo pokazuje problemy, z jakimi zmagają się dzieci i ich rodzice.
Ciekawą i coraz popularniejszą alternatywą dla standardowych lekcji wychowania fizycznego i treningów prowadzonych w salach gimnastycznych jest tzw. Boot Camp. Ta forma treningu nawiązuje do szkolenia wojskowego dla młodych żołnierzy (z ang. Boot Camp – obóz dla rekrutów).
Wychowanie fizyczne to długotrwały proces, który realizowany jest zarówno podczas lekcji w szkole, jak i poza nimi. O ile w trakcie pobytu w szkole możemy wpływać na uczniów, proponując im różne zestawy ćwiczeń, o tyle poza szkołą nasza ingerencja nie jest możliwa. Dlatego musimy starać się proponować uczniom takie formy aktywności, które zachęcą ich do ruchu nawet wtedy, gdy nie będą mieli nad sobą kontrolera w postaci nauczyciela. Jest to szczególnie ważne w okresie wakacji. Jedną z takich form ruchu jest geocaching.
Z pewnością każdy z nas dobrze pamięta, jak na lekcjach wychowania fizycznego nauczyciel kazał nam wykonywać różnego rodzaju ćwiczenia, które wtedy wydawały nam się bezużyteczne. Skakaliśmy przez skrzynię, kozła, robiliśmy przewroty, staliśmy na głowie, na rękach. Ćwiczyliśmy również mostki, gwiazdy, stójki. Miałem ogromne szczęście trafiać na dobrych nauczycieli i trenerów. Elementy ćwiczeń gimnastycznych wprowadzane były zarówno na lekcjach WF, jak i na treningach karate, na które uczęszczałem. Pedagodzy, którzy mnie uczyli, zdawali sobie sprawę z tego, jak ważne jest solidne przygotowanie ogólnorozwojowe i motoryczne.
W moim ostatnim artykule o treningu karate na lekcji WF poruszyłem kilka zagadnień dotyczących wykorzystania sztuk walki w pracy nauczyciela wychowania fizycznego. W poniższym artykule chciałbym się skupić na wykorzystaniu elementów samoobrony w budowaniu pewności siebie u uczniów.
Znaczenie sportu we współczesnym świecie jest ogromne. Zasięg tego zjawiska jest praktycznie nieograniczony. W dobie internetu i telewizji w zasadzie w każdym zakątku świata można śledzić dowolną dyscyplinę sportu. Niektóre z nich dotarły prawie do każdego kraju, stając się jednymi z najpopularniejszych. Są też takie, których tradycja jest głęboko zakorzeniona tylko w określonych państwach. Tam stanowią istotny element tożsamości kulturowej, która praktykowana jest od setek lat. Zarówno te najpopularniejsze, jak i tradycyjne dyscypliny sportu są przez mieszkańców traktowane w wyjątkowy sposób, do tego stopnia, że władze oficjalnie uznają je za sporty narodowe na podstawie odpowiednich przepisów prawnych.
Obecne czasy pokazują, że dawny model nauczania, kiedy nauczyciel stał z przysłowiowym kijem nad uczniem i starał się nim wbić do jego głowy całą wiedzę, odchodzi do lamusa. Coraz więcej współczesnych nauczycieli stara się zachęcać uczniów do pracy na lekcjach, stosując zasadę partnerstwa, oraz proponuje uczniom udział w procesie edukacji. Nie inaczej wygląda sytuacja z wychowaniem fizycznym.
Pogoda coraz bardziej sprzyja zajęciom sportowym na świeżym powietrzu. Oprócz standardowych gier zespołowych chciałbym zaproponować grę w „kwadranta”. Można się spotkać z wieloma odmianami tej gry, z różnymi zasadami. Popularną nazwą jest również „palant”. To, jak nasza gra będzie wyglądała, zależy głównie od poziomu sprawności fizycznej klasy, jej liczebności i posiadanego sprzętu. Chciałbym przedstawić dwie wersje gry: jedną dla uczniów mniej zaawansowanych pod względem sprawności fizycznej i drugą trudniejszą, w której będzie wymagana umiejętność uderzenia piłki kijem.
Lekcja wychowania fizycznego trwa 45 minut. Najczęściej możemy wpuścić uczniów do szatni dopiero po dzwonku, przez co tracimy już kilka minut. Myślę, że każdy zdaje sobie sprawę z tego, jak mało realnego czasu mamy na zrealizowanie celów lekcji. Podczas tworzenia naszych konspektów musimy zwrócić uwagę na każdy szczegół, tak żeby nie uciekały nam kolejne minuty i w realnym czasie zajęć dzieci skorzystały z nich w najlepszy możliwy sposób.
Wychowanie fizyczne ma za zadanie w sposób świadomy i zamierzony kształtować prawidłowe postawy w stosunku do ciała i funkcjonowania w społeczeństwie – tzw. postawy prospołeczne. Lekcja wychowania fizycznego często jest jedną z pierwszych okazji, kiedy młody człowiek styka się ze sportem, poznaje go i zaczyna rozwijać swoje umiejętności w różnorodnych dyscyplinach, a także usprawniać swój organizm pod kątem wszelkich zdolności motorycznych i koordynacyjnych.
